بانکهای تخصصیبانکهای تخصصی در رشته های خاص، از جمله کشاورزی و صنعت سرمایه گذاری میکردند. ۱ - سرمایه گذاری در بانک های صنعتیاز آنجایی که این بانک‌ها مانند بانکهای تجاری سودآوری مطمئن نداشتند و همچنین به علت عدم اطمینان سرمایه داران از آینده بخش‌های صنعتی و کشاورزی ایران، عموماً دولت در آنها سرمایه گذاری می‌کرد و مسئول و گرداننده اصلی آنها، مأموران دولتی و وزارتخانه‌ها بودند. تنها زمانی که سودآوری این بانک‌ها تثبیت شد (اواخر دهه ۱۳۵۰ـ۱۳۶۰ش) سرمایه گذاری بخش خصوصی و حتی سرمایه‌های خارجی در این گونه بانک‌ها رواج یافت. ۲ - بانکهای کشاورزیبانکهای کشاورزی، گروهی از بانکهای تخصصی هستند. با توجه به این‌که در برنامه‌های عمرانی دولت بهبود و اصلاح امور کشاورزی اهمیت خاصی پیدا کرده بود، از اواخر دهه ۱۳۲۰ـ۱۳۳۰ ش، این بانک‌ها به وجود آمد و بتدریج بر تعداد آنها افزوده شد. هدف از تأسیس این گونه بانک‌ها آن بود که با سرمایه‌گذاری در یک یا چند بخش کشاورزی، دولت به برنامه‌های عمرانی خود در زمینه بهبود و اعتلای تولید کشاورزی و رشد سطح معیشت کشاورزان، دست یابد. ۳ - بانکهای صنعتیاز جمله بانکهای تخصصی‌اند که فعالیت عمده آنها گسترش، نوسازی و ایجاد صنایع کوچک ایران بود. این بانک‌ها مؤسسات اعتباری بودند که، با پرداخت وام و اعتبار، به بهبود و ایجاد واحدهای تولیدی و صنعتی و معدنی کمک میکردند. مهمترین این بانک‌ها در ایران عبارت بودند از: ۳.۱ - بانکهای ساختمانیکه برای ایجاد مسکن و صنایع وابسته به آن فعالیت میکردند. ۳.۲ - بانکهای عمران منطقه‌ای یا گسترشکه طرحهای عمرانی را در مناطق خاص جغرافیایی کشور پیش می‌بردند. ۴ - منبعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بانک در اسلام»، شماره۳۷۷. |